Na een droomstart met twee overwinningen begonnen we toch al het seizoen door een roze bril te bekijken. We zouden wel eens kampioen kunnen worden. En: willen we dat eigenlijk wel? Daarmee gingen we er wel gemakshalve aan voorbij dat ons nog enkele tegenstanders wachtten die op papier een stuk sterker zijn dan wij. Eén van die tegenstanders was RSG. Vorig jaar wonnen we, enigszins verrassend, van RSG, maar als je de ratings tegen elkaar afzet dan was RSG bij voorbaat eigenlijk al wel favoriet in de ontmoeting tegen ons. Het viertal van Eeuwig Schaak heeft zich kranig verweerd, maar het zat er in de wedstrijd tegen RSG helaas niet in.

Ger IJzermans zou op het 4e bord spelen, maar was die dag ziek. Hij stuurde om 4 uur een appje, maar om de één of andere reden kreeg ik dat pas om 10 voor half 8 binnen. Dus moest er op het laatste moment een vervanger opgetrommeld worden. Gelukkig had ik maar liefst twee vervangers klaar staan: zowel Patrick Heijnen als Matthew van der Vliet stonden paraat om in te vallen. Het werd Patrick, maar die had geen ideale voorbereiding gehad. Weinig geslapen, vermoeid… En dan moet je het opnemen tegen een ervaren rot als André van de Laar. André van de Laar schaakt al sinds het schaakspel is uitgevonden (voor mijn gevoel althans) en is vermaard om zijn nuchtere no-nonsense schaakstijl. Stevig, taai, lastig te verslaan voor iedereen. Een paar mindere zetten van Patrick werden afgestraft en Patrick verloor kansloos. Waarschijnlijk had overigens ook met een ideale voorbereiding Patrick kansloos geweest en ook als ik Matthew had opgesteld zou Matthew tegen André heel weinig kans hebben gehad.

Konden we op de andere 3 borden die nederlaag compenseren? Nee, eigenlijk niet. Zowel Ruud als ik kregen remise aangeboden, John stond toen al erg wankel. Ruud van Hattum speelde tegen Salah Alibrahim, een nieuwe speler bij RSG, die al enkele mooie uitslagen heeft geboekt, dus zeker niet een te onderschatten speler. Dat bleek ook in zijn partij tegen Ruud. De kansen wisselden in de partij, zonder dat één van de twee echt straal gewonnen kwam te staan en op het laatst bleef een stelling over die toch echt remise was. Ruud nam daarom het remise-aanbod maar aan. Zelf sloeg ik het remise-aanbod van Nico Kloosterboer af, omdat ik nog wat kansjes voor mezelf zag en we tenslotte achterstonden.

John van Helden redde het niet tegen Jacques Smits. Na een attractieve partij (zoals altijd bij John) stond John een dame en een pion tegen een toren en een licht stuk achter. Jacques maakte verder geen fout en John moest opgeven.

Intussen verdewenen de kansjes die ik zag door goed spel van Nico langzamerhand als sneeuw voor de zon. Maar Nico had een ander probleem: de klok. Niet ongebruikelijk voor Nico. Na een aantal zetten achter elkaar snel zetten verzonk Nico ineens weer in gepeins en vergat hij de klok helemaal. Hij ging door de vlag en ik won met een stelling die achteraf gezien gewoon remise was. Het is niet de eerste keer dat ik zo van Nico win en daar heb ik wel een dubbel gevoel bij. Nico is één van de sportiefste schakers die ik ken en zo wil je eigenlijk niet winnen. Voor de wedstrijdpunten maakt het niet meer uit: RSG pakte de 2 punten en is nu alleen koploper. Volgende wedstrijd moeten we opnieuw tegen een zware tegenstander: thuis tegen Baronie C, dat het vreemd genoeg een stuk beter doet dan Baronie B, die ook in onze klasse speelt. Kansloos zijn we niettemin zeker niet in die wedstrijd!

RSG – Eeuwig Schaak 2½ – 1½

Nico Kloosterboer (1753) – Kees van Hogeloon (1744) 0 – 1

Salah Alibrahim ( – ) – Ruud van Hattum (1658) ½ – ½

Jacques Smits (1694) – John van Helden (1564) 1 – 0

André van de Laar (1640) – Patrick Heijnen (1567) 1 – 0

Opmerkelijk detail: we speelden dit keer met een volledig team met spelers wiens achternaam met een H begint. Benieuwd of dit ooit eerder is voorgekomen in de Avondcompetitie…